Al meer dan drieënhalf jaar woedt er een bloedige en vernietigende oorlog in Syrië. Vanuit Aleppo, de grootste stad van Syrië, bericht pastor Samuel* ons regelmatig over zijn werk en het dagelijks leven.
Bericht van pastor Samuel:
Afgelopen zaterdag zat ik om half een ’s middags in mijn kantoor voor een overleg met een van de gemeenteleden. Opeens hoor ik het geluid alsof iets van het gebouw naar beneden stort. Ik kijk naar buiten of ik iets kan zien. Buiten staan allemaal mensen naar de kerk te kijken. Ik ga naar beneden, maar buiten word ik tegengehouden. Ik schrik van wat ik zie liggen. Tegen de kerkmuur ligt een raket en tot mijn verbazing is hij niet geëxplodeerd. Buren en omstanders zeggen tegen me: “Dit is een wonder, dit is een wonder. God heeft jou en ons bewaard”. Als de raket de kerk geraakt had en ontploft was, was het kerkgebouw ingestort en talloze mensen omgekomen, inclusief ikzelf. Prijs de Heer dat degenen die het kerkgebouw wilden vernietigen hier niet in geslaagd zijn. Twee andere raketten zijn op ongeveer 100 meter afstand van de kerk neergekomen en ontploft. Daar zijn helaas veel slachtoffers bij gevallen en er is veel schade aangericht.
De volgende dag, op zondagmorgen, hebben we onze samenkomst. Het is de adventstijd.Tijdens de dienst klinkt dichtbij een enorme explosie, en weer loopt de kerk geen schade op. De explosie is twee straten verderop. Wat was er gebeurd als de raketten tijdens de dienst de kerk geraakt hadden? Op dit moment voelt het alsof we tegen de stroom op zwemmen. Maar God is een levende God en Hij beschermt ons.
Dezelfde dag in de middag klinkt er weer een enorm zware explosie. Mijn kamer schudt als bij een aardbeving. Op ongeveer 200 meter afstand van de kerk is iets ontploft en daarna klinken schoten en is er veel rook. Ik verlaat mijn kamer en schuil in de gang van het appartement, waar het wat veiliger is. Godzijdank zijn alle gemeenteleden al weer veilig thuis. Alweer een wonder van God.
Een paar uur later, in de avond, zit ik in mijn kamer wat te lezen. Er is geen elektriciteit. Weer hoor ik het geluid van geweervuur en ontploffingen. Het is koud, maar veiligheid gaat boven lekker onder een deken warm blijven. De veiligste plek is de gang van het appartement, dus daar ren ik naartoe.
Na twee uur stopt het geweervuur en probeer ik te slapen. Maar hoe val je in slaap als dit om je heen gebeurt? De enige manier om de slaap te vatten is om eerst mijn zegeningen te tellen en God te danken voor Zijn wonderen, waardoor ik nog in leven ben.
Dinsdagmiddag komen twee raketten neer op het gebouw aan de andere kant van de straat. Weer vallen er slachtoffers en is er veel schade.
Vier uur later is er weer een explosie. Een van mijn gemeenteleden spreek ik gelijk daarna en hij vertelt mij: “Ik liep net op deze straat en toen sloeg een raket in op de plek waar ik was. Alstublieft pastor, bid voor mij, het is een wonder dat ik nog leef. Maar ik zag gewonde kinderen en mensen die stierven. Maar we konden niet helpen, omdat het te gevaarlijk was. Wat is dat voor leven? Niemand kan de gewonden helpen. Pastor, alstublieft, bid voor mij.”
Het is een wonder dat wij deze raketaanvallen overleefd hebben. Dank God dat Hij ons heeft bewaard. Maar hoe zit het met degenen die wel omgekomen zijn of de mensen die geen huis meer hebben? Hoe zit het met de gewonden? Het is een groot probleem in Aleppo dat er geen ambulances zijn om de gewonden naar een ziekenhuis te brengen. We hebben alleen kleine vrachtwagens. Gewonden worden op zo’n vrachtwagen geladen in de hoop dat er een ziekenhuis is dat het op wil nemen.
Keer op keer krijg ik de vraag van mensen: “Pastor, hoe lang duurt dit lijden nog? Hoe lang moeten wij nog wachten tot het vrede is? Waar is de Prins van de Vrede?” Dan antwoord ik altijd: “Dank God voor Zijn wonderen en laten we blijven bidden dat Zijn wil geschiede.”
* Pastor Samuel heet in werkelijkheid anders. Om veiligheidsredenen wordt zijn echte naam niet genoemd.