De Assyrian International News Agency (AINA), bericht dat woensdag 9 december 25 christenen door Islamitische Staat (IS) zijn vrijgelaten. De hele groep is in goede gezondheid.

Alle 25 christenen komen uit dorpjes langs de rivier Khabur in het noordoosten van Syrië. IS nam daar op 23 februari van dit jaar 253 mensen gevangen. Drieduizend mensen sloegen voor de terroristische organisatie op de vlucht.

Volgens het persbureau dat het nieuws naar buiten bracht, bestaat de vrijgelaten groep uit 23 mannen en twee jongens van 7 en 9 jaar oud. Donderdagochtend kwamen ze aan in Tel Tamer, een stadje aan de Khabur. Tel Tamer was afgelopen zomer nog in het nieuws omdat er zo hevig gevochten werd tussen IS en andere Syrische verzetsgroepen.

Van de 253 mensen die langs de Khabur gevangen werden genomen, zijn nog 130 in handen van IS. De rest is vrijgelaten of geëxecuteerd. De laatste executie vond plaats op 23 september dit jaar. Hoeveel mensen toen om het leven kwamen is onbekend.

Gebed

Bid voor de vrijgelaten mannen en jongens. Bid om genezing van trauma’s.

Bid voor de 130 mensen uit het gebied die nog steeds gevangenzitten.

Bid ook voor de leden van IS. Bid om meer vrijlatingen en een ommekeer in de harten van de IS-leden.

“Een paar uur na de zondagsdienst werd er flink geschoten en vielen er raketten. De volgende dag ontdekten we dat rebellen het gemunt hadden op kerken. Ze probeerden onze christelijke wijk binnen te komen en naderden de kerk tot op 300 meter”, vertelt pastor Samuel* uit Aleppo. “Mensen huilden, sommigen trilden van angst toen gebouwen schudden door raketinslagen.”

Dit vond slechts een paar weken geleden plaats in Aleppo. De Syrische stad is letterlijk verdeeld door strijdende partijen. Bepaalde wijken zijn in handen van de overheid, andere worden gedomineerd door oppositiegroepen. “Mensen hebben geen kracht meer om stand te houden”, hervat de pastor. “Eigenlijk kan de situatie niet erger worden.”

Zij die het geld hadden om te vluchten, hebben de stad al verlaten. Voor de achterblijvers is het leven zeer zwaar. Pastor Samuel: “Naast het feit dat ik in dezelfde omstandigheden zit, is mijn uitdaging als voorganger wat ik in deze situatie moet zeggen. Ik kan geen standaard antwoord geven, ik weet niet wat het beste is. Wat denk je van ouderen en gezinnen met kleine kinderen? En allen die geen geld hebben om de stad te verlaten?”

Christenen in Aleppo zijn wanhopig en kloppen bij pastor Samuel aan met moeilijke vragen. Bid dat de Here God hem bijstaat met wijsheid.

Bid om Gods kracht en bemoediging voor de christenen die nog steeds in Aleppo wonen.

Bid samen met uw Syrische broeders en zusters (in Syrië en daarbuiten) dat er een einde komt aan de burgeroorlog in hun land.

Bid dat de Here God de kerk in Aleppo beschermt en in stand houdt.

* Niet zijn echte naam.

Van kerst is in de Syrische stad Aleppo normaal gesproken al niet veel te merken: een kleine groep protestantse christenen staat in december stil bij de geboorte van de Here Jezus. Toch ademde de stad in december altijd een feeststemming, want moslim en christen bereidde zich voor op het eindejaarsfeest.

Aleppo kijkt terug op bijna vier jaar burgeroorlog. Veel christenen hebben de stad verlaten, maar Pastor Samuel bleef achter. Aan Open Doors vertelt hij over de eindejaarsdrukte in het Aleppo van 2014. “Vroeger lagen de winkels voor nieuwjaar vol met spullen en de straten vulden zich met mensen en ongelooflijk veel autoverkeer. Vandaag was erg koud. Ik maakte een wandeling in mijn buurt en kwam onderweg drie verschillende groepen tegen. Allemaal in een andere straat, maar elke groep was luid aan het ruziën en mensen duwden elkaar over en weer.

De eerste groep waren mensen die een grote gasfles van 24 kilo wilden kopen om te kunnen koken. Het tekort aan gas dwingt mensen om op de zwarte markt te kopen tegen zeven keer de normale prijs. In de rij staan duurt vaak zo’n vier of vijf uur voor je er één weet te bemachtigen.”

Overleven is zwaar in het Aleppo van 2014, zegt Samuel. En toch besluit hij zijn verhaal vol overtuiging: “Ondanks alles: God is groot, Hij is trouw.” Pastor Samuel houdt voor Open Doors een dagboek bij. Lees zijn bijdragen op
www.opendoors.nl.

Bid voor alle christenen die proberen te overleven in Aleppo. Er is tekort aan alles. Bid voor veiligheid en gezondheid in de komende dagen.

In Aleppo wonen veel vluchtelingen uit andere delen van Syrië. Dat veroorzaakt spanningen. Omdat velen van huis en haard verdreven zijn, is er minder saamhorigheid. Christenen proberen een voorbeeldfunctie in te nemen, door hulp te verlenen of door voorzieningen in de omliggende dorpen overeind te houden. Bid dat meer christenen dat voorbeeld volgen.

Bid voor hulpverleners als Pastor Samuel, die met gevaar voor eigen leven actief blijven om uit te reiken in hun omgeving. Bid dat ze het volhouden en dat de situatie niet verder verslechtert, waardoor ze hun werk zouden moeten staken.

Dank voor de open houding van veel kerken in Aleppo. “De kerk is heel belangrijk in het verdelen van voedselpakketten”, meldt een lokale coördinator. “Christenen zijn bereid om zwakkeren te helpen. Dat heeft ertoe geleid dat vele moslims de kerk hebben weten te vinden”. Bid dat deze moslims de Here Jezus mogen leren kennen.

Al meer dan drieënhalf jaar woedt er een bloedige en vernietigende oorlog in Syrië. Vanuit Aleppo, de grootste stad van Syrië, bericht pastor Samuel* ons regelmatig over zijn werk en het dagelijks leven.

Bericht van pastor Samuel:
Afgelopen zaterdag zat ik om half een ’s middags in mijn kantoor voor een overleg met een van de gemeenteleden. Opeens hoor ik het geluid alsof iets van het gebouw naar beneden stort. Ik kijk naar buiten of ik iets kan zien. Buiten staan allemaal mensen naar de kerk te kijken. Ik ga naar beneden, maar buiten word ik tegengehouden. Ik schrik van wat ik zie liggen. Tegen de kerkmuur ligt een raket en tot mijn verbazing is hij niet geëxplodeerd. Buren en omstanders zeggen tegen me: “Dit is een wonder, dit is een wonder. God heeft jou en ons bewaard”. Als de raket de kerk geraakt had en ontploft was, was het kerkgebouw ingestort en talloze mensen omgekomen, inclusief ikzelf. Prijs de Heer dat degenen die het kerkgebouw wilden vernietigen hier niet in geslaagd zijn. Twee andere raketten zijn op ongeveer 100 meter afstand van de kerk neergekomen en ontploft. Daar zijn helaas veel slachtoffers bij gevallen en er is veel schade aangericht.

De volgende dag, op zondagmorgen, hebben we onze samenkomst. Het is de adventstijd.Tijdens de dienst klinkt dichtbij een enorme explosie, en weer loopt de kerk geen schade op. De explosie is twee straten verderop. Wat was er gebeurd als de raketten tijdens de dienst de kerk geraakt hadden? Op dit moment voelt het alsof we tegen de stroom op zwemmen. Maar God is een levende God en Hij beschermt ons.

Dezelfde dag in de middag klinkt er weer een enorm zware explosie. Mijn kamer schudt als bij een aardbeving. Op ongeveer 200 meter afstand van de kerk is iets ontploft en daarna klinken schoten en is er veel rook. Ik verlaat mijn kamer en schuil in de gang van het appartement, waar het wat veiliger is. Godzijdank zijn alle gemeenteleden al weer veilig thuis. Alweer een wonder van God.

Een paar uur later, in de avond, zit ik in mijn kamer wat te lezen. Er is geen elektriciteit. Weer hoor ik het geluid van geweervuur en ontploffingen. Het is koud, maar veiligheid gaat boven lekker onder een deken warm blijven. De veiligste plek is de gang van het appartement, dus daar ren ik naartoe.

Na twee uur stopt het geweervuur en probeer ik te slapen. Maar hoe val je in slaap als dit om je heen gebeurt? De enige manier om de slaap te vatten is om eerst mijn zegeningen te tellen en God te danken voor Zijn wonderen, waardoor ik nog in leven ben.

Dinsdagmiddag komen twee raketten neer op het gebouw aan de andere kant van de straat. Weer vallen er slachtoffers en is er veel schade.

Vier uur later is er weer een explosie. Een van mijn gemeenteleden spreek ik gelijk daarna en hij vertelt mij: “Ik liep net op deze straat en toen sloeg een raket in op de plek waar ik was. Alstublieft pastor, bid voor mij, het is een wonder dat ik nog leef. Maar ik zag gewonde kinderen en mensen die stierven. Maar we konden niet helpen, omdat het te gevaarlijk was. Wat is dat voor leven? Niemand kan de gewonden helpen. Pastor, alstublieft, bid voor mij.”

Het is een wonder dat wij deze raketaanvallen overleefd hebben. Dank God dat Hij ons heeft bewaard. Maar hoe zit het met degenen die wel omgekomen zijn of de mensen die geen huis meer hebben? Hoe zit het met de gewonden? Het is een groot probleem in Aleppo dat er geen ambulances zijn om de gewonden naar een ziekenhuis te brengen. We hebben alleen kleine vrachtwagens. Gewonden worden op zo’n vrachtwagen geladen in de hoop dat er een ziekenhuis is dat het op wil nemen.

Keer op keer krijg ik de vraag van mensen: “Pastor, hoe lang duurt dit lijden nog? Hoe lang moeten wij nog wachten tot het vrede is? Waar is de Prins van de Vrede?” Dan antwoord ik altijd: “Dank God voor Zijn wonderen en laten we blijven bidden dat Zijn wil geschiede.”

* Pastor Samuel heet in werkelijkheid anders. Om veiligheidsredenen wordt zijn echte naam niet genoemd.

De kerk van pastor Ibrahim in Damascus puilt uit van de mensen. Ze komen niet voor spullen, maar om over God te horen. Pastor Ibrahim ziet de groei van de kerk als Gods werk door het lijden heen. “Het volk is in benauwdheid. Christenen worden gedood in Syrië. Daarom moeten de kerken nu opstaan en zich uitspreken tegen het kwaad dat alle volken bedreigt. Christus gaf ons enkele gaven. Hij gaf die aan ons niet alleen om in Hem te geloven, maar ook om te lijden in Zijn naam. Het lijden zal ons dichter bij Christus brengen.”

Toch is het lijden om hem heen ook erg confronterend. “Ik word erg emotioneel als ik denk aan wat er gebeurt. Ik denk aan een vrouw met twee dochters. Ze wist dat gemaskerde strijders langs elk huis gingen om te doden. Deze vrouw was godvrezend. Ze vertelde haar dochters dat de strijders haar zouden doden en drong er bij haar dochters op aan om Christus niet te verlaten. Ze zei: ‘Geloof hen niet, want ik zal in de hemel op jullie wachten. Willen jullie me dat beloven?’ Alle drie barstten ze in tranen uit.”

Pastor Ibrahim houdt vast aan het feit dat de Here God alle macht heeft. “Wij geloven in de bescherming van God en in Zijn voorzienigheid voor Zijn kinderen. Wij houden van moslims als mensen en we danken God voor Zijn plan. Wij zijn het Lichaam van Christus. We moeten samen blijven bidden, zodat God Zijn heerlijkheid toont in deze der laatste dagen.” Vertrouwen speelt een sleutelrol volgens de pastor. “Je loopt gevaar wanneer je het vertrouwen verliest. Tussen man en vrouw, in je gezin, tussen kinderen en ouders, tussen jou en je werkgever. De crisis in Syrië is een crisis van gebrek aan vertrouwen. Degenen die wapens dragen hebben geen vertrouwen in de regering en de regering heeft geen vertrouwen in de rebellen. Maar de kerk heeft vertrouwen! Vertrouwen in onze Here Jezus Christus. Hij is de Koning, de Heerser van het heelal. Hij beschermt ons.”

Aan het begin van de crisis wilde een ambtenaar de jongeren uit de kerk van pastor Ibrahim bewapenen, zodat ze de kerk en de wijk konden beschermen. Pastor Ibrahim: “Maar ik zei tegen hem: ‘We zijn al bewapend.’ Hij vroeg wie ons bewapend had en welke wapens we gebruikten. Ik zei: ‘Wij hebben een mitrailleur die geen dood geeft, maar leven. Het is het wapen van het Woord, dat leven geeft.’ De wereld gebruikt haar wapens om mensen te doden. Maar de kerk gebruikt haar wapens om leven te geven.”

Volgens pastor Ibrahim baden de kerken in Syrië voorafgaand aan de crisis dat de Here Zijn volk in Syrië zou laten groeien. “Maar op het moment dat er een vreemdeling kwam, waren we bang: was hij van de geheime dienst, konden we hem wel vertrouwen? Het christelijke volk wist bijna niets meer over het christen-zijn. Er ging te weinig van ons uit. Een dominee buiten Damascus zei eens tegen me dat hij naar het buitenland wilde, omdat hij in Syrië gevaar liep en er maar vijftien mensen naar zijn kerk kwamen. Waarom zou hij blijven?” vertelt pastor Ibrahim. Nu is de situatie in Syrië compleet anders: kerken zijn te klein voor alle nieuwe gelovigen die komen. “De kerk puilt uit en mensen zitten buiten, op het plein en op de trap.

Ik dank de Here God voor Open Doors. Hij heeft Open Doors gebruikt om het evangelie te verspreiden en om vluchtelingen te helpen met eten en drinken. We ontvangen duizenden gezinnen met een christelijke of een islamitische achtergrond. De meesten hadden geen bijbel in huis. Nu is er een bijbel in elk christelijk huis en wordt daaruit gelezen. We hebben meer dan twaalf diensten met moslims en christenen. Ze geven hun hart aan God. De Here God wordt verheerlijkt, onder moslims en christenen.”

Lees het hele verhaal op https://www.opendoors.nl/ons-werk/opendoorsdag/levensverhaal-pastor-ibrahim/